Перевод текста песни Ostatnie Dni Norwida - Jacek Kaczmarski

Ostatnie Dni Norwida (оригинал)

Piękno jest na to żeby zachwycało
Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny
W której — minąwszy przeznaczeń mielizny
Warto zanurzyć obolałe ciało
Pychy się wyzbyć
Grobowce Piękna — kosztowne artyzmy
Których wieczności wzór — piramid stałość
Na duszę kładą tylko plamę białą
Jak bandaż kłamstwa co owija blizny
By nie bolało
A nad Sekwaną pochylona gałąź
Żywa pod blaskiem corocznej siwizny
Wspomina drzewo układane w pryzmy
Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość
W czas wielkiej schizmy
Ściemniała belka w narożniku izby
W której się kiedyś na ludwiki grało
Dobrze pamięta choć wygięta w pałąk
Czas gdy Moliera psy uliczne gryzły
Z Pana pochwałą!
Tu Marsyliankę też się poznawało
Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy
I bruk paryski był - jak nigdy — żyzny
Bo gilotyna grała aż chrupały
Karki w bieliźnie
Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk
Szańce Komuny w bieg życia wessało
I świat w bezduszną obrasta dojrzałość
Knuty z jedwabiu przemysł socjalizmy
Nabite Działo!
Ręce grabieją wino całkiem kwaśne
Na rękawiczki braknie mi pieniędzy
I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej
A przecież przez nią i to dla niej właśnie
Umieram w nędzy…
Więc cóż jest piękno?
Wód słoneczne bryzgi?
Diament w popiołach?
Pamięć?
Doskonałość?
Gdyby to tylko — byłoby za mało!
Dusza rozpięta raz na Krzyżu myśli
Wyrazi — Całość!

(перевод)

Красота должна быть восхитительной
Я не знаю Родины прекраснее, чем она
В котором - пройдя судьбы косяки
Стоит погрузить больное тело
Чтобы избавиться от гордыни
Гробницы красоты - дорогое искусство
Чья вечность узор - постоянство пирамид
Они только накладывают белое пятно на душу
Как повязка лжи, которая оборачивает шрамы
Что бы не было больно
И гнущаяся ветвь над Сеной
Он жив под сиянием годовой седины
Он вспоминает, как дерево складывали в кучи
Когда король тамплиеров сжег свое великолепие
Во времена великого раскола
Тусклый луч в углу комнаты
В котором раньше играли в людвики
Она хорошо помнит, хоть и загнута в повязку
Время, когда мольеровские уличные собаки кусали
С хвалою Господней!
Здесь Марсельеза и познакомилась
Когда свистки объявили свободу толпы
И парижская мостовая была - как никогда - плодородна
Потому что гильотина хрустела
Шея в нижнем белье
После Бонапарта отголоски оскорблений стихли
Он втянул валы Коммуны в ход жизни.
И мир растет в бездушной зрелости
Кнутый шелковая промышленность социализма
Заряженная пушка!
Руки разгребают вино довольно кислое
У меня не хватает денег на перчатки
И холодная мысль не хочет течь быстрее
И из-за нее, и это для нее
Я умираю в нищете...
Так что же такое красота?
Солнечные брызги воды?
Алмаз в пепле?
Объем памяти?
Совершенство?
Лишь бы не хватило!
Душа простерлась однажды на Кресте мыслей
Он выразит - Весь!