Перевод текста песни Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Bema pamięci żałobny rapsod (оригинал)

Lusiurandum, patri datum, usque
Ad hanc diem ita servavi…
Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz
Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?
Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz
Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie
Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami
Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa
Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa
Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…
Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia
Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba
W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne
Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba
Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne
Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął
I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca
Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął
Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą
Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu
Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą
I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody
W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody
Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody
Dalej — dalej…

(перевод)

Lusiurandum, patri datum, usque
Ad Hanc diem ita servavi ...
Почему, тень, ты уходишь с разбитыми до брони руками
У факелов что за блестки вокруг колен?
Зеленый лавровый меч, сегодня благословляющий плач полян
Сокол ломается, и твоя лошадь дергает ногой, как танцор.
Они дуют, дуют вымпелы и дуют друг на друга
Как движущиеся палатки войск, блуждающих по небу
Длинные трубы плачут, пока не появятся знаки
Горы склоняются с опущенными крыльями
Словно копья пронзили драконов, ящериц и птиц
Как много идей, которые вы преследовали своими копьями
Скорбящие идут, один из них поднимает руки
С ароматными снопами, унесенными ветром
Во-вторых, собирая слезу в раковину, которая отрывается от лица
Другие, ищущие способы, хотя это было сделано столетия назад...
Другие, разбивая большие глиняные сосуды о землю
Который стук в треск до сих пор способствует печали
Пацаны бьют вороненые с неба топоры
Щиты, красные от огней, поражены слугами
Огромный баннер, который колыбели среди дыма
Копье с лезвием против луков, вы бы сказали, прислонившись к небу
Они уходят в овраг и тонут ... они выходят в лунный свет
И они чернеют в небе, и холодный отблеск разливается по ним
И вдоль лезвий, как звезда, которая не может упасть, светит насквозь
Хор смолк вдруг и опять, как волна, извергся
На-на-пока, когда вы катитесь вниз, он приходит в могилу
И в глубине я увижу черноту, что таится за дорогой
Которому, переборщить, человечество не найдет способа
Копьем твоего коня он ударит, как старое копье
И я прикрываю шествие, омрачая замки во сне
Бьют ворота урнами, свистят трески топоров
Пока стены Иерихона не рухнут, как бревна.
Ослабевшие сердца проснутся, народы уберут плесень с глаз
Продолжай…