Перевод текста песни Halina Poświatowska - Eldo

Halina Poświatowska (оригинал)

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła
Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka
Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta
Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna
I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów
A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów
Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia
Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia
Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie
Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie
A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty
Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty
Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu
Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu
I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami
A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami
Napisałem krótki list do Pani
Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»
Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny
Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty
Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani
Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami
Dzikie, nieokiełznane serce i myśli
Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły
Chętnie oddałbym to swoje — serio
Chociaż popsute i z kawałków poklejone
To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom
Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność
Może starczy to na chwilę, na moment
By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem
Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor
Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów
Też miewam brak czułości dla swojego ciała
Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach
Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości
I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości
Napisałem krótki list do Pani
Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»
Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny
Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty
Małe kolibry w swoim finałowym locie
Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie
Ostra świadomość konieczności się zbliża
Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila
Płomień żyje idealnie, bo krótko
Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką
Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia
Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia
Egzystencja przez chwilę, co olśniewa
Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa
Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki
Rozdają słowa pochowane w drzewach

(перевод)

Я так и не смог встретиться с тобой, ты давно ушел
К счастью, душа вечна и до сих пор живет здесь
Как только ты пришел ко мне, мои губы рассмеялись
Нежный, хотя и абсолютный в ее сердцах
И красота твоих слов стала моей родиной
И хрупкие стены счастья - приют для мечты
Мы лирически смотрим на мир из укрытия
Свидетели, как четыре стороны жизни разваливаются
Холодные глаза звезд бесстрастно смотрели
Луна потянулась и равнодушно замурлыкала
И Дама весной расшила мне мостовые цветами
Зимой, правда, распахнула райскую решетку
Я жил так, как будто жил в сотах, а не дома
Словно в сказке что-то вроде райского сада
И я цеплялся за слова этой Леди своими ногтями
И яркий луч солнца я держу между губами
Я написал тебе короткое письмо
Мне вернули деньги, пишут "получатель неизвестен"
Хотел позвонить - абонент недоступен
Я ждал у ворот всю ночь - промок
Мои мысли - стая птиц, так сказала Дама
Пытаться их приручить - все равно что драться с тиграми.
Дикое, необузданное сердце и мысли
Хотя он почти мертв, он все еще питает ваши чувства
Я бы с радостью отдал - серьезно
Хоть и разбитый и торчащий из осколков
Бьет, хоть иногда и еле, сопротивляется нервам
Зажигает осколок воображения, освещая тьму
Может хватит на миг, на миг
Чтобы спасти то, что покрыто коконом
Получите сокровище из шахты метафор
Его неиссякаемое дно - сумма наших страхов
Я также нечувствителен к своему телу
Я также люблю заблудиться на одиноких кладбищах
Я не хочу ни микрона жалости от людей
И я также думаю, сколько раз я мог умереть от любви
Я написал тебе короткое письмо
Мне вернули деньги, пишут "получатель неизвестен"
Хотел позвонить - абонент недоступен
Я ждал у ворот всю ночь - промок
Маленькие колибри в своем последнем полете
У нее еще есть силы, ее тело стоит на эшафоте
Надвигается острое осознание необходимости
Где-то на ветке жизни последний миг качается
Пламя живет прекрасно, потому что оно недолговечно
Он не успевает устать и с пустотой не договаривается
Он не будет знать страха, предательства, унижения
Умрет быстро, а до этого сожжет все до основания
Существование на мгновение, которое ослепляет
Сегодня вечером в свете лампы холод ночи согревает тебя
Леди ушла, но никто не знает, как умирают птицы
Они раздают слова, зарытые в деревьях