| Qui dove il mare luccica
|
| e tira forte il vento
|
| su una vecchia terrazza davanti al golfo di Sorrento
|
| un uomo abbraccia una ragazza
|
| dopo che aveva pianto
|
| poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto
|
| Te voglio bene assai
|
| ma tanto tanto bene sai
|
| e' una catena ormai
|
| che scioglie il sangue dint' è vene sai
|
| Vide le luci in mezzo al mare
|
| pensò alle notti la in America
|
| ma erano solo le lampare
|
| e la bianca scia di un’elica
|
| sentì il dolore nella musica
|
| si alzò dal Pianoforte
|
| ma quando vide la luna uscire da una nuvola
|
| gli sembrò più dolce anche la morte
|
| Guardò negli occhi la ragazza
|
| quegli occhi verdi come il mare
|
| poi all’improvviso uscì una lacrima
|
| e lui credette di affogare
|
| Te voglio bene assai
|
| ma tanto tanto bene sai
|
| e' una catena ormai
|
| e scioglie il sangue dint’e vene sai
|
| Potenza della lirica
|
| dove ogni dramma è un falso
|
| che con un po' di trucco e con la mimica
|
| puoi diventare un altro
|
| Ma due occhi che ti guardano
|
| così vicini e veri
|
| ti fanno scordare le parole
|
| confondono i pensieri.
|
| Così diventò tutto piccolo
|
| anche le notti la in America
|
| ti volti e vedi la tua vita
|
| come la scia di un’elica
|
| Ah si, è la vita che finisce
|
| ma lui non ci pensò poi tanto
|
| anzi si sentiva felice
|
| e ricominciò il suo canto
|
| Te voglio bene assai
|
| ma tanto tanto bene sai
|
| e' una catena ormai
|
| che scioglie il sangue dint’e vene sai
|
| Εδώ που η θάλασσα λαμποκοπάει
|
| και o αέρας φυσά δυνατά
|
| σε μια παλιά ταράτσα μπροστά στον κόλπο του Σορέντο
|
| ένας άνδρας αγκαλιάζει μια κοπέλα
|
| που πρίν λίγο είχε κλάψει
|
| καθαρίζει τη φωνή του και αρχίζει ξανά το τραγούδι
|
| Σε θέλω πάρα πολύ
|
| μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
|
| είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
|
| που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις.
|
| Κοιτάει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
|
| και αναπολεί τις νύχτες στην Αμερική
|
| αλλά ήταν μόνο τα λαμπυρίσματα
|
| στα αφρίσματα μιας έλικας (προπέλας)
|
| Νοιώθει τον πόνο μέσα απ'τη μουσική
|
| και σηκώνεται από το πιάνο
|
| μα όταν βλέπει το φεγγάρι να ξεπροβάλει από ένα σύννεφο
|
| έμοιαζε πιό γλυκός, ακόμη κι ο θάνατος
|
| Κοιτάει στα μάτια τη κοπέλα
|
| εκείνα τα μάτια τα πράσινα σαν τη θάλασσα
|
| και ξαφνικά τρέχει ένα δάκρυ
|
| και νοιώθει να πνίγεται
|
| Σε θέλω πάρα πολύ
|
| μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
|
| είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
|
| που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις.
|
| Η δύναμη της όπερας
|
| όπου κάθε δράμα μια ψευτιά
|
| που με τεχνάσματα και με μίμησεις
|
| μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
|
| Μα δυό μάτια που σε κοιτούν
|
| έτσι κοντά κι αληθινά
|
| σε κάνουν να χάνεις τα λόγια σου
|
| και σου μπερδεύουνε το νού
|
| Έτσι καθετί μοιάζει μικρό
|
| ακόμη κι οι νύχτες στην Αμερική
|
| στρέφεις το βλέμμα στη ζωή σου
|
| κι είναι σαν το άφρισμα της έλικας (προπέλας)
|
| Ω! |
| ναι μία ζωή που τελειώνει
|
| Μα εκείνος δεν νοιάζεται πια.
|
| αντιθέτως νοιώθει ευτυχισμένος
|
| και ξαναρχίζει το τραγούδι του
|
| Σε θέλω πάρα πολύ
|
| μα τόσο τόσο πολύ, να ξέρεις,
|
| είναι ένα κόσμημα τώρα πια (η αγάπη)
|
| που τρέχει μαζί με το αίμα στις φλέβες μας να το ξέρεις. |