| So wias heid is, kos ned oiwai sei, es wird vageh… | 
| Es ko scho muang oda erst im Fruajoa sei, wia ziang fuat vo neiem | 
| Die Zeit vageht so leise | 
| Wer woas wia long ma bleim‘… | 
| I hob di do zerst no auf und o‘ geh gseng, draußd im Schnee | 
| Deine Spuren se woan scho leicht vaschniem, oba nu kloa zum seng | 
| Weißt niangstwo dahoam woast, so wia I | 
| Host nia des gfunden noch wosd gsuacht host | 
| Weda gestan no heid… Na… | 
| Noch oi de Joare im Regen woit de Sunn einfach nimma steign | 
| Zu Tode betriabt oda himelhoch jauchzend, beides hod für uns koan Sinn gmocht | 
| I hob jo oi de Joare ghofft, unsa Wiedasehen wuad onders ausschaun | 
| Wir hom uns noch de Tog verzerrt, oba se woand uns nimma vagunnt | 
| I woas einfoch ned wias weidageh soi, so oda so, es füat zu nix | 
| De Aschn vergongener Winter, sie hod unsan Weg bis do her pflostat | 
| Und nix mog no vadecken, des Bluat auf unsre Kleider | 
| Wir hom unsa Last scho bis do her trogn, bis do her oba koan Schritt weida… | 
| De gläsane Stodt im Rucken hod uns do no nie wirklich g’stärkt | 
| Imma wenn ma wieder do san, donn lossts uns nimmer atmen | 
| De Melancholie de scho üwa ihr g’hängt is, wia man o Kinder woan | 
| Sie wird niemois weichn, denn sie trog ob jetz a weidas Kainsmoi… | 
| De Tog se welken wia es Lab vo de Bam | 
| Se hintalossn nur vage Spuren, und ollahechstens Gram | 
| Es ist lochhoft in dera Wöd, einfoch bloß z’lieben | 
| Es is Irrsinn a nur oa Wort z’glabn, es hod jo doch nix mehr bestond | 
| Mitten in da Nocht bist aussi in Woid | 
| Host nur no a kurze Nochricht gschriem | 
| Wia soind nid um die rean, host gmoant | 
| Weil du woast eh de längst Zeit scho tot… | 
| Übad Föder, übad Weitn, nuamoi vuabei an de Wiesn im Woid | 
| Es gib koan weg zruck, nur de boa Schritt noch vuan | 
| Wos hobi g’hetzt, wos hobi gschrian, owa wois sois | 
| Wir hom auf dem Weg eh jetz scho vü z‘vü valuan… | 
| Geh hoam mei Freund, I loss die ziang | 
| I loss de Stodt füa di brenna, du findst do sowieso koa Glück | 
| Jedes einzelne vo dia grauen Häuser, es soi in Flommen steh | 
| Sie hod uns olles gnumma, und I blick mit nix ois Wut drauf zruck… |