Перевод текста песни Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Папараць-кветка (оригинал)

Кветка ў нетрах лясных распускалася,
Залатая, агністая, сіняя,
На купаллі, на росным купаллі,
Ў бураломнай лясной лагчыне.
У глушы, дзе туманы белыя,
Дзе жывуць лесуны і трасца,
Як заўсёды, шукалі смелыя
Кветку-папараць, кветку шчасця.
Як жадалі мець гэту кветку
Цёмных пушчаў глухія шаты,
Каласы на бедных палетках,
Людзі ў цёмных, закураных хатах!
Ўсё было ў тую ноч звычайным:
Над агнямі лёталі цені,
Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,
Пахла мёдам мурожнае сена.
За вячэру скупую сядалі
Дзеці бедныя пры лучыне;
Загубіўшы вянок, рыдала
Панам збэшчаная дзяўчына.
У клапоўніку лаяўся п’яны,
За карчмою кагосьці білі,
Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,
І кабета над ім галасіла.
З каліты салёнай, парожняй
Залатоўку узяўшы ў рукі,
Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,
Каб сухоты пусцілі ўнука.
Ўся краіна над працай гарбела,
Ела бульбу, не бачыла сала,
Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,
І ўсе, як нямыя, маўчалі.
І не ведалі вёскі ў дубровах,
Людзі хмурыя і палеткі,
Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,
Што яно прагрыміць над светам,
Што язык залаты атрымалі
Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,
Рэчак поўных лянівыя хвалі,
Занядбаныя, чорныя хаты.
Хоць нясцерпным ставала гора —
Наваколле пакуль што маўчала.
Ноч плыла агнямі і зорамі…
Нарадзіўся Янка Купала.

(перевод)

Цветок в глубине леса расцвел,
Золотой, огненный, голубой,
На куполе, на росистом куполе,
В разбитом лесном дупле.
В глуши, где туманы белые,
Где живут дятлы и дятлы,
Как всегда, ищите смелых
Цветок папоротника, цветок счастья.
Как они хотели иметь этот цветок
Темные леса глухих мантий,
Колосья на бедных участках,
Люди в темных, прокуренных домах!
В ту ночь все было нормально:
Тени летели над огнями,
Каблуков "янки" обычно ждут,
Медовое сено пахло медом.
На скупой обед сели
Дети бедны лучиной;
Потеряв венок, она заплакала
Господа извращенки.
Он матерился пьяным в туалете,
Кого-то били за кабаком,
Кто-то лежал на животе, обессиленный,
И кабина над ним плакала.
При колите соленая, пустая
Взяв золото в руки,
Ее дед бросил ее в «божий огонь»,
Вот и туберкулез отпустил внука.
Вся страна работает над горбеллой,
Картошку ела, сала не видела,
Все молились, все страдали,
И все, как немые, молчали.
И не знал деревни в дубравах,
Сумрачные люди и поля,
Что Слово уже найдено для всех,
Что он прогремит над миром,
Какой у них золотой язык
В ту ночь лес - темный плащ,
Реки, полные ленивых волн,
Заброшенные, черные дома.
Хоть горе стало невыносимым -
Район по-прежнему молчит.
Ночь была полна огней и звезд…
родился Янка Купала.